Z Małopolska w II Wojnie Światowej

SEHMISCH Arno.  
Urodzony 11 marca 1905 r. w Dreźnie. Syn Franza Ryszarda i Alby z d. Nacke. Ukończył szkołę ludową, szkołę gospodarstwa wiejskiego i kurs kupiecki. 30 marca 1925 r. wstąpił do szkoły policyjnej w Miśni. Ukończył ją w tym samym roku. Służył w Służbie Pogotowia i Służbie Rewirowej. W 1928 r. zdał egzamin policyjny. Od 1 grudnia 1933 do 31 grudnia 1935 r. miał przydział do Pułku Policji. W 1932 r. został awansowany na stopień nadwachmistrza. 1 maja 1937 r. wstąpił do NSDAP. 15 lutego 1938 r. rozpoczął okres próbny w Gestapo, w referacie "Kościoły i Sekty". 19 sierpnia 1939 r. został przeniesiony do Wiednia. Od września 1939 r. służył w Polsce. Na przełomie 1939 i 1940 r. przeniesiono go do Zakopanego. Miał wówczas 168 cm wzrostu, był silnie zbudowany. Miał ciemne włosy i oczy, długi nos i krzywe nogi. W kwietniu 1940 r pobił aresztowanego w restauracji w Poroninie Zygmańskiego, obywatela USA. 17 maja 1940 r. pobił podczas przesłuchania w Komendzie Miasta Nowy Targ na Rynku aresztowaną Helenę Suską. Od października 1940 r. 10 do początków 1942 r. był komendantem placówki Gestapo w Szczawnic. We wrześniu 1941 r. torturował Józefa Gramatykę. 26 listopada 1941 r. aresztował w Szczawnica Wandę Marossanyi i jej rodziców. 30 sierpnia 1942 r. zastrzelił w Krościenku żydowskie małżeństwo Grynau. W stopniu SS-Hauptscharführera przeniesiono go w lipcu 1943 r. na stanowisko komendanta placówki Gestapo w Zakopanem. W lutym 1944 r. torturował Zdzisława Pielawskiego. 3 kwietnia 1944 r. dowodził pacyfikacja Makowa Podhalańskiego. 4 kwietnia 1944 r. został ciężko ranny w starciu z partyzantami. Informacja o sześciomiesięcznym pobycie w szpitalu jest najwidoczniej błędna skoro w maju 1944 r. kierował egzekucją 20 zakładników w Kuźnicach, a w sierpniu 1944 r. zastrzelił członków załogi amerykańskiego bombowca zestrzelonego w okolicy Podczerwonego. 1 października 1944 r. mianowano go na stanowisko komisarza Obwodu Celnego w Granicznej Ochronie Celnej. Został przeniesiony na stanowisko dowódcy kompanii w 567. pułku grenadierów. 9 listopada 1944 r. został awansowany na stopień kapitana SS. Był ranny. Leczono go w szpitalu w Saksonii. Po wojnie ukrywał się w Norymberdze pod nazwiskiem robotnika rolnego Otto Schmidta. Od 1950 r. używał własnego nazwiska i występował jako kupiec dziewiarski. 8 października 1962 r. osadzono go w areszcie śledczym. 21 listopada 1962 r. został zwolniony za kaucją 35 tys. DM. W 1965 r. był sądzony we Fryburgu (Frankfurcie?) – świadkiem na tym procesie był Emilia Berestko. Skazano go na 7 lat więzienia (4 lata i 6 miesięcy więzienia?).      
Od 9 listopada 1940 r. był żonaty Heleną Wenus. Mieli dwóch synów. 22 sierpnia 1956 r. ożenił się po raz drugi z Lisolettą Chliger.
Czerpak Stanisław, Wroński Tadeusz, Ulica Pomorska 2, Kraków 1972, s. 22; Filar Alfons, Leyko Michał, Palace - katownia Podhala, Warszawa 1970, s. 52, 118, 180, 190, 191, 284, 322, 332, 345, 371, 372, 373, 375, 381; Gorliwi pomocnicy niemieckiej policji w znęcaniu się nad Polakami, „Dziennik Polski” 1945 nr 103, s. 23, 35; Jost Henryk, Zakopane czasu okupacji, Warszawa 1989, s. 83; Leczykiewicz Sylwester, Konfederacja Tatrzańska, Warszawa 1969, s. 18; Madajczyk Czesław, Polityka III Rzeszy w okupowanej Polsce, t. 2, Warszawa 1970, s. 394;