Z Małopolska w II Wojnie Światowej


BLASKOWITZ Johannes Albrecht.       
Urodzony 10 lipca 1883 r. w Peterswalde koło Welawy w Prusach Wschodnich. Był synem pastora. W 1893 r. został kadetem. Od 1900 służył w armii. W stopniu podporucznika służył w Ostródzie. Został awansowany na stopień porucznika. Ze względów zdrowotnych zwrócił się z prośbą o przeniesienie do Badenii. Podczas pierwszej wojny światowej był dowódcą kompanii, później oficerem Sztabu Generalnego we Francji, południowym Tyrolu i w krajach bałtyckich. Po wojnie pozostał w Reichswerze. Służył w jednostkach liniowych i sztabowych w Wirtembergii i Badenii. Był dowódcą 14. pułku piechoty. W październiku 1930 r. został mianowany komendantem wojskowym w Badenii. Na początku lutego 1933 r. w stopniu generała majora otrzymał nominację na inspektora Szkół Wojskowych. 1 kwietnia 1935 r. został mianowany dowódcą II Okręgu Wojskowego i w tym samym roku dowódcą II Korpusu Armijnego w Szczecinie. 10 listopada 1938 r. mianowano go naczelnym dowódcą 3. Grupy Armii w Dreźnie. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. w stopniu generała pułkownika dowodził 8. Armią. Walczył nad Bzurą. Zdobywał Warszawę. 20 października 1939 r. objął obowiązki Naczelnego Dowódcy na Wschodzie (Oberbefehlshaber Ost[1]). Wg niepotwierdzonych danych postawił przed sądami polowymi zbrodniarzy wojennych z Wehrmachtu i SS. Do lutego 1940 r. był naczelnym dowódcą Wehrmachtu w Generalnym Gubernatorstwie[2]. 23 maja 1940 r. omawiał w Krakowie z Generalnym Gubernatorem Hansem Frankiem inwestycje wojskowe w Generalnym Gubernatorstwie[3]. W połowie maja 1940 roku wraz ze swym sztabem został przeniesiony na front zachodni i objął dowództwo 9. Armii. 1 czerwca 1940 r. mianowano go Naczelnym Dowódcą Wojskowym. W październiku 1940 r. został naczelnym dowódcą 1. Armii we Francji. 11 grudnia 1941 r. jego dowództwo zostało przeniesione do Bordeaux. 12 maja 1944 r. został dowódcą nowo utworzonej Grupy Armii „G” na południe od Loary, Pirenejów i francuskiego wybrzeża Morza Śródziemnego. W lipcu 1944 r. wysłał do Adolfa Hitlera telegram, w którym zapewniał go o wierności Grupy Armii „G”. Po lądowaniu aliantów 15 sierpnia 1944 r. na południu Francji koordynował odwrót. Dowodził w 1945 r. Grupą Armii „H” w Holandii. 10 kwietnia 1945 r. jako dowódca „Twierdzy Holandia” odmówił kapitulacji. W stopniu generała pułkownika (takim z jakim zaczynał wojnę) dostał się do niewoli. Osadzono go w obozie jenieckim w Dachau. Został przeniesiony do obozu jenieckiego w Allendorf. W 1948 r. przetransportowano go do aresztu śledczego w Norymberdze. Był przesłuchiwany w procesie Naczelnego Dowództwa Wehrmachtu. Zarzucono mu popełnienie zbrodni wojennych      
Prowadzony 5 lutego 1948 r. na przesłuchanie w Pałacu Sprawiedliwości w Norymberdze skoczył z klatki schodowej popełniając samobójstwo, wg innej wersji został zamordowany w więzieniu przez przetrzymywanych tam SS-manów.           
Madajczyk Czesław, Polityka III Rzeszy w okupowanej Polsce, t.1, Warszawa 1970, s. 107; Pluta-Czachowski Kazimierz, Maj 1940, „Kierunki” 1984 nr 2 s. 6;



[1] Pluta-Czachowski Kazimierz, Maj 1940, „Kierunki” 1984 nr 2 s. 6;

[2] Madajczyk Czesław, Polityka III Rzeszy w okupowanej Polsce, t.1, Warszawa 1970, s. 107;

[3] Pluta-Czachowski Kazimierz, Maj 1940, „Kierunki” 1984 nr 2 s. 6;