Z Małopolska w II Wojnie Światowej

CIECHANOWSKI Stanisław Witalis.          
Urodzony 28 kwietnia 1869 r. w Krakowie. Był synem Wiktoryna Stanisława (inżyniera kolejowego) i Florentyny Wiktorii z d. Schwarz. Mieszkał w Krakowie przy ul. Szopena 7. Ukończył studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Odbył praktykę w Wiedniu. Od 1885 r. rozpoczął współpracę z Polskim Towarzystwem Gimnastycznym „Sokół”. Od 1889 r. współpracował z Pułkiem Dzieci Krakowskich doktora Henryka Jordana. W 1894 r. uzyskał tytuł doktorski na Uniwersytecie Jagiellońskim. Kontynuował studia na Sorbonie w Paryżu. W 1898 r. habilitował się z zakresu anatomii patologicznej. W 1900 r. został profesorem nadzwyczajnym medycyny. Od 1905 do 1919 r. pełni funkcję głównego redaktora „Przeglądu Lekarskiego”. Od 1909 r. interesował się skautingiem. Od 1912 r. był profesorem zwyczajnym anatomii patologicznej[1]. Wybrano go członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Umiejętności[2]. Działał w harcerstwie. Był czynnym członkiem Krakowskiego Towarzystwa Lekarskiego, Towarzystwa Kolonii Wakacyjnych. W listopadzie 1918 r. stanął na czele Komitetu Ratunkowego dla Lwowa. W 1918 r. zorganizował Wojewódzki Zarząd Oddziału Związku Harcerstwa Polskiego na terenie Krakowa i objął stanowisko pierwszego przewodniczącego. W 1920 r. został kierownikiem Katedry Anatomii Patologicznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1921-1925 był członkiem Naczelnej Rady Harcerskiej. Od 1926 do 1927 r. należał do Głównej Kwatery Harcerzy. Działał w Polskim Towarzystwie Walki z Alkoholizmem, w Bratniej Pomocy Medyków. W 1927 r. zainicjował powstanie Studium Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego. Trzykrotnie (1919/20, 1927/28 i 1928/29) był dziekanem Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1939 r. przeszedł na emeryturę. Został aresztowany 6 listopada 1939 r. w czasie „Sonderaktion Krakau”[3]. Osadzono go w więzieniu Montelupich[4]. Został przeniesiony do koszar przy ul. Mazowieckiej w Krakowie[5]. Ze względu na stan zdrowia zwolniono go 7[6] lub 8[7] listopada 1939 r.         
Zmarł 15 sierpnia 1945 r. w Krakowie, został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.      
Odznaczony Harcerską Odznaką „Za zasługę”, Krzyżem Harcerza Rzeczpospolitej. Jego imieniem nazwano ulicę na Woli Justowskiej w Krakowie.      
Od 1895 r. był żonaty z Janiną Wańkowicz, miał pięcioro dzieci: Zofię, Janinę, Marię, Stanisława - Marka (harcmistrza) i Annę.  
Gwiazdomorski Jan, Wspomnienia z Sachsenhausen, Kraków 1969, s. 41, 267; Wroński Tadeusz, Kronika okupowanego Krakowa, Kraków 1974, s. 47;