Z Małopolska w II Wojnie Światowej

DUL Stefan  (1891-?) - oficer Armii Krajowej.       
Urodzony 6 grudnia 1891 roku w Grębowie pow. Tarnobrzeg. Syn Józefa (rolnika) i Wiktorii z d. Gortych. 12 czerwca 1914 r. po ukończeniu szóstej klasy w I Gimnazjum Klasycznym w Nowym Sączu zdał egzamin maturalny. Po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany do odbycia służby wojskowej. Od 1 sierpnia 1914 r służył w armii austro-węgierskiej w stopniu szeregowego, jako jednoroczny żołnierz w 3. kompanii batalionu zapasowego 40. pułku piechoty w Rzeszowie. Od 1 listopada do 31 grudnia był słuchaczem Szkoły Oficerów Rezerwy X Korpusu I turnus w Bezinie na Węgrzech. 1 stycznia został awansowany na stopień kaprala (jednorocznego) i przydzielony do 2. kompanii batalionu zapasowego 40. pułku piechoty. Do 5 maja 1915 służył na stanowisku instruktora i dowódcy plutonu karabinów maszynowych. W kwietniu 1915 r. awansowano go na stopień plutonowego. Od 6 maja 1915 r. przebywał na froncie wołyńskim. W czerwcu 1915 r. mianowano go na stopień kadeta aspiranta, a w sierpniu 1915 r. awansowano na stopień kadeta. 23 września 1915 r. dostał się po bitwie pod Kiwercami do niewoli rosyjskiej. Przebywał w niej do 17 listopada 1918 r. Podczas pobytu w niewoli otrzymał mianowanie na stopień podporucznika ze starszeństwem z 1 stycznia 1916 r. Po powrocie do Polski 29 listopada 1918 r. zgłosił się ochotniczo w stopniu podporucznika do pułku Ziemi Sandomierskiej. 31 grudnia 1918 r. został przeniesiony na stanowisko dowódcy 3. kompanii do pułku Ziemi Warszawskiej. Od 27 marca 1919 r. był instruktorem w 10. pułku piechoty w Sosnowcu. Od 30 marca 1919 r. służył w 18. pułku piechoty jako instruktor. Od 27 kwietnia 1919 r. razem z pułkiem przebywał na froncie ukraińskim. Brał udział w walkach jako młodszy oficer kompanii sztabowej. 1 grudnia 1919 r. został przeniesiony na stanowisko dowódcy taboru pułkowego oraz oficera broni. 21 grudnia 1919 r. otrzymał awans na stopień porucznika. Od 15 marca 1921 do 8 lutego 1922 r. był oficerem sztabu przy 18. pułku piechoty, a następnie do 30 października 1922 r. adiutantem batalionu. Od 31 października 1922 r. służył na stanowisku dowódcy kompani (do 26 maja 1927 r.) oraz oficera Przysposobienia Wojskowego (do 26 marca 1931 r.) w 78. pułku piechoty. Awans na stopień kapitana otrzymał ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r. 15 grudnia 1926 r. zaliczył wymagany w jego przypadku egzamin sprawdzający, który umożliwiał mu dalszą karierę zawodową. 1 stycznia 1930 roku otrzymał awans na stopień majora. Od 26 marca 1931 r. do 29 maja 1933 r. był dowódcą batalionu w 56. pułku piechoty, a następnie został przeniesiony na równorzędnie stanowisko w 20. pułku piechoty. Od maja do października 1934 r. pozostawał w dyspozycji Ministerstwa Skarbu Rzeczypospolitej i z stamtąd został przeniesiony do rezerwy pozostając w dyspozycji Dowódcy Okręgu Korpusu V. Od 1941 r. był zastępcą szefa Związku Odwetu w Okręgu Krakowskim Związku Walki Zbrojnej. Używał pseudonimów „Łoza”, „Olszyna”. Od maja 1942 do stycznia 1943 r. był szefem Związku Odwetu, a później Kedywu Okręgu Krakowskiego Armii Krajowej. Funkcję tę przejął po Stefanie Rychterze „Brożyna”. Został awansowany na stopień podpułkownika.          
Odznaczony Krzyżem Orderu Virtuti Militari V kl. (nr leg. 12113), Srebrnym Krzyżem Zasługi (16.08.1928). 
Był żonaty z Anną Salomeą Majzels.          
CAW Akta Personalne S. Dula sygn AP 406; Odznaczeni Orderem „Virtuti Militari” kl. V w latach 1939-1945 (Okręg Kraków, weryfikacja 1948-1975), „Informator AK”, Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej Okręg „Małopolska” - Oddział Kraków, nr 1 - 4, Styczeń - Kwiecień 1995, s. 18; Wroński Tadeusz, Kronika okupowanego Krakowa, Kraków 1974, s. 91;