Z Małopolska w II Wojnie Światowej

HAMMER Seweryn.       
Urodzony 8 stycznia 1883 r. w Horodence. Syn Jana (urzednika podatkowego) i Zofii z d. Teichmann. W latach 1894 – 1901 uczęszczał do gimnazjum w Kołomyi. Od 1901 r. studiował filologię klasyczną na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po 1905 r. pracował jako nauczyciel języków starożytnych w gimnazjach w Krakowie (m.in. w Podgórzu), Nowym Sączu. W latach 1912-1914 uzupełniał studia na uniwersytetach w Mediolanie, Monachium i w Rzymie. W 1913 r. prowadził badania na wyspie Patmos. W 1917 r. obronił na Uniwersytecie Jagiellońskim doktorat na podstawie pracy De rerum naturae sensu apud poetas medii aevi graeco-barbaros. W 1919 r. podjął pracę na Uniwersytecie Poznańskim. Został profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem III Katedry Filologii Klasycznej Uniwersytetu Poznańskiego. W 1921 r. mianowano go profesorem zwyczajnym. W 1923 r. został członkiem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W 1925 przeniósł się na Uniwersytet Jagielloński. Objął kierownictwo I Katedry Filologii Klasycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1927 r. został członkiem-korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności. W latach 1929-1933 redagował przekład Wydań dzieł Arystotelesa. W latach 1930-1933 był sekretarzem Komisji Filologicznej Polskiej Akademii Umiejętności. W latach 1932-1951 współpracował z „Archiwum Filologicznym”. W latach 1938-1947 opracował cztery tomy przekładu Dzieł wszystkich Tacyta. 6 listopada 1939 r. został aresztowany w czasie „Sonderaktion Krakau”[1]. Osadzono go w więzieniu Montelupich[2]. Został przeniesiony do koszar przy ul. Mazowieckiej w Krakowie[3]. Przewieziono go do więzienia we Wrocławiu[4]. Został osadzony w KL Sachsenhausen[5]. 8 lutego 1940 r. został zwolniony z obozu[6]. Brał udział w tajnym nauczaniu na poziomie akademickim. W 1945 r. powrócił na stanowisko kierownik II Katedry Filologii Klasycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1945 r. został członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności. W latach 1946-1952 przewodniczył Komitetowi Wydania Pism Św. Grzegorza z Nazjanzu Polskiej Akademii Umiejętności. Od 1947 r. należał do Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. W 1950 r. wydał opracowanie nowel greckich. Przeszedł na emeryturę w 1953 r. W 1954 r. opracował wydanie dzieł Herodota. W 1957 r. opracował dzieła Polibiusza. Ogłosił ok. 50 prac naukowych, w tym: Contumeliae, quae in Ciceronis invectivis et epistulis occurrunt, quatenus Plautinum redoleant sermonem (1905), Accessiones ad Apulei artem narrandi aestimandam (1920), Neograeca (1920), Z ruchu filologów klasycznych w Wielkopolsce (1920), O wpływie tragedji Eurypidesa "Hippolytos" na poezję hellenistyczną (1921), Kazimierz Morawski jako filolog i humanista (1925), Technika opowieści Apulejusza (1925), Oktawian w roli triumwira (1938), Nowy polski przekład Wergiliusza (1945), Motyw ludowy w Eneidzie Wergilego (1946), Historia filologii klasycznej w Polsce (Kraków 1948), De rerum naturae sensu apud poetas medii aevi Graecobarbaros, „Eos” 12 (1917), s. 24-56, Neograeca, „Prace Naukowe Uniwersytetu Poznańskiego” 1920 nr 3, O bizantyjskich podróżach do piekieł, „Meander” 1948 nr 3, z.1, s.27-33, O epopei ludowej greckiego średniowiecza pt Bazyli Digenis, „Meander” 1949 nr 4, z.1-2, s.84-93 i z.3, s.140-149, Ze świata noweli, legendy, i baśni antycznej, bizantyjskiej i nowogreckiej, „Meander” 1946 nr 1, z.1, s.49-50.          
Zmarł 13 stycznia 1955 r. w Krakowie.   
Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A-J, Wrocław 1983, s. 456-458; Gwiazdomorski Jan, Wspomnienia z Sachsenhausen, Kraków 1969, s. 267; Urbańczyk Stanisław, Uniwersytet za kolczastym drutem, Kraków 1969, s. 272; Wroński Tadeusz, Kronika okupowanego Krakowa, Kraków 1974, s. 47, 402;