Z Małopolska w II Wojnie Światowej

HOYER Henryk Ferdynand.    
Urodzony 13 lipca 1864 r. w Warszawie. Syn Henryka Fryderyka i Ludwiki z d. Werner. Miał brata Emila, uważającego się za Niemca. Ukończył gimnazjum niemieckie w Bydgoszczy. Studiował na uniwersytetach Wrocławia, Strasburga i Berlina. Pierwsza prace podjął na stanowisku asystenta Uniwersytetu w Würzburgu. W 1894 r. przeniósł się do Krakowa. Jako profesor nadzwyczajny został kierownikiem Katedry Anatomii Porównawczej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1902 r. był członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności. W 1904 r. otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W latach 1909-1910 był dziekanem Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1920 r. wybrano go członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności. W 1924 r. otrzymał tytuł doktora honoris causa Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1929 r. wybrano go rektorem Uniwersytetu Jagiellońskiego, a w latach 1930-1931 prorektorem. W 1934 r. otrzymał tytuł doktora honoris causa Wydziału Rolniczego Uniwersytetu Jagiellońskiego. Był wiceprezesem Polskiej Akademii Umiejętności w latach 1934-1939. 6 listopada 1939 r. został aresztowany w czasie „Sonderaktion Krakau”[1].  Przy aresztowaniu zrewidowano go. Po przewiezieniu krytą ciężarówką przez Gołębią, Wiślną, Zwierzyniecką, Podwalem, Karmelicką, Alejami Trzech Wieszczów do więzienia Montelupich został wpisany do więziennej ewidencji. 7 listopada 1939 r. ok. 10,00 rano przewieziono go do koszar 20. pułku piechoty przy ul. Mazowieckiej. 9 listopada 1939 r. został wywieziony koleją z Krakowa-Łobzowa do więzienia we Wrocławiu. 10 listopada 1939 r. osadzono go w więzieniu karnym przy Kletschkauerstrasse 31 (obecnie ul. Kleczkowska) lub więzieniu śledczym przy Freiburgerstrasse (obecnie ul. Świebodzka). 27 listopada 1939 r. po godz. 20,00 został przewieziony karetką więzienną na dworzec główny we Wrocławiu. Po dwugodzinnym oczekiwaniu w tunelu pod torami kolejowymi zapędzono go do pociągu. 28 listopada 1939 r. z przystanku leśnego za stacją kolejową w Oranienburgu około godz. 16,00 w padającym deszczu ze śniegiem przepędzono go do bramy KL Sachsenhausen i poddano procedurze przyjęcia (kąpiel, strzyżenie, odebranie ubrań, pieniędzy i zegarków, wydanie obozowych pasiaków). 29 listopada 1939 r. zapoznano go z regulaminem obozowym i przydzielono do baraku. Zwolniono go 23 grudnia 1939 r[6] po interwencji brata Emila. W latach 1941-1944 prowadził aptekę w szpitalu dla jeńców wojennych w Krakowie.      
Zmarł 17 października 1947 r. w Krakowie.      
Odznaczony Krzżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta (1930) i Złotym Krzyżem Zasługi.           
Biogramy uczonych polskich, Część II: Nauki biologiczne (pod redakcją Andrzeja Śródki i Pawła Szczawińskiego), Wrocław 1985; Gwiazdomorski Jan, Wspomnienia z Sachsenhausen, Kraków 1969, s. 196, 269; Maćkowiak Zenon, Henryk Fryderyk Hoyer, [w:] Polska szkoła filozofii medycyny. Przedstawiciele i wybrane teksty źródłowe, red. Michał Musielak, Jan Zamojski, Poznań 2010; S. Jerzy, Kto to przypomni Niemcom? http://web.archive.org/web/20110719042740/http://lists.ceti.pl/pipermail/wiec/20071011/011790.html [dostęp 19 czerwca 2020]; Urbańczyk Stanisław, Uniwersytet za kolczastym drutem, Kraków 1969, s. 272; Wroński Tadeusz, Kronika okupowanego Krakowa, Kraków 1974, s. 403;