Z Małopolska w II Wojnie Światowej

KLIMECKI Stanisław.        
Urodzony 20 listopada 1883 r. w Woli Przemykowskiej[1], koło Brzeska. Syn Edmunda i Rozalii Wróblewskiej. Uczył się w Złoczowie, Wadowicach i Bochni. Eksternistycznie zdał w 1904 r. maturę w Podgórzu. Studiował prawo na Uniwersytecie Wiedeńskim. Tytuł doktora praw uzyskał w 1913 r. na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był radnym podgórskiej Rady Miejskiej w czasie przyłączenia tego miasta do Krakowa. Należał do Związku Walki Czynnej i Strzelca. Był żołnierzem 2. pułku piechoty Legionów II Brygady Legionów. 21 grudnia 1914 r. został awansowany na stopień chorążego piechoty Legionów. Po bitwie pod Mołotkowem 14 marca 1915 r. mianowano go podporucznikiem piechoty Legionów. 12 maja 1915 r. dostał się do rosyjskiej niewoli. Zbiegł z obozu. Ukrywał się w Charkowie pod nazwiskiem Wróblewski. Uczył w polskim gimnazjum. 12 kwietnia 1917 r. formalnie przekazano go do Wojska Polskiego. W 1918 r. rozbrajał Austriaków w Krakowie. W czerwcu 1919 r. został zdemobilizowany w stopniu kapitana rezerwy. Od 1919 r. prowadził kancelarię adwokacką w Podgórzu. W 1926 r. wybrano go do Rady Miejskiej w Krakowie. Od 18 lutego 1931 r. był członkiem Rady Przybocznej, a od 9 lipca 1931 r. wiceprezydentem Krakowa. Zajmował się opieką społeczną, zdrowiem, ogrodami oraz Gazownią. Od 1 lutego do 1 maja 1939 r., od dymisji prezydenta Mieczysława Kaplickiego do mianowania komisarycznego prezydenta Bolesława Czuhajowskiego, pełnił obowiązki prezydenta miasta. 3 września 1939 r. Rada Miejska powierzyła mu funkcję prezydenta miasta. Przejął z ewakuowanego Banku Polskiego 7 milionów złotych, które umożliwiły pokrycie zwiększonych wydatków na opiekę społeczną. 6 września 1939 r. wyjechał naprzeciw ostrzeliwującym miasto oddziałom niemieckim, oświadczając iż miasto nie jest bronione. Był zatrzymany przez Wehrmacht jako zakładnik[2]. Został tej samej nocy zwolniony[3]. W imieniu Polskiego Zarządu Miasta podporządkował się w sposób tajny Krakowskiemu Komitetowi Porozumiewawczemu Stronnictw Politycznych[4]. 11[5] lub 20 września 1939 r.[6] aresztowano go w celu opróżnienia miejsca dla niemieckiego starosty pod pretekstem niedopilnowania oświetlenia Plant co stało się powodem śmierci 2 niemieckich żołnierzy[7]. Został zwolniony 30 września 1939 r.[8] Aresztowano go 6 listopada 1939 r. w czasie Sonderaktion Krakau. Przy aresztowaniu zrewidowano go. Po przewiezieniu krytą ciężarówką przez Gołębią, Wiślną, Zwierzyniecką, Podwalem, Karmelicką, Alejami Trzech Wieszczów do więzienia Montelupich został wpisany do więziennej ewidencji. 7 listopada 1939 r. ok. 10,00 rano przewieziono go do koszar 20. pułku piechoty przy ul. Mazowieckiej. 9 listopada 1939 r. został wywieziony koleją z Krakowa-Łobzowa do więzienia we Wrocławiu. 10 listopada 1939 r. osadzono go w więzieniu karnym przy Kletschkauerstrasse 31 (obecnie ul. Kleczkowska). Wygłosił tam w celi 306 pogadankę autobiorgaficzną. 27 listopada 1939 r. po godz. 20,00 został przewieziony karetką więzienną na dworzec główny we Wrocławiu. Po dwugodzinnym oczekiwaniu w tunelu pod torami kolejowymi zapędzono go do pociągu. 28 listopada 1939 r. z przystanku leśnego za stacją kolejową w Oranienburgu około godz. 16,00 w padającym deszczu ze śniegiem przepędzono go do bramy KL Sachsenhausen i poddano procedurze przyjęcia (kąpiel, strzyżenie, odebranie ubrań, pieniędzy i zegarków, wydanie obozowych pasiaków). 29 listopada 1939 r. zapoznano go z regulaminem obozowym i przydzielono do baraku. Zwolniono go 8 stycznia 1940 r.[9] Przez dwa lata pracował jako adwokat. 29 listopada 1942 r. został aresztowany[10]. Był przesłuchiwany w siedzibie gestapo przy ul. Pomorskiej 2 w Krakowie[11].           
Został rozstrzelany 11 lub 16[12] grudnia 1942 r. w Kozich Górkach w Puszczy Niepołomickiej[13].        
Bogdanowski Wincenty, Okupacja - pierwsze dni, „Kierunki” 1986 nr 3 s. 36; Hein Wincenty, Jakubiec Czesława, Montelupich, Kraków 1985, s. 147; Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu, Warszawa 1917, s. 13; Pluta-Czachowski Kazimierz, Fundamenty konspiracji (cz. 3), „Kierunki” 1981 nr 39 s. 9; S. Jerzy, Kto to przypomni Niemcom? http://web.archive.org/web/20110719042740/http://lists.ceti.pl/pipermail/wiec/20071011/011790.html [dostęp 19 czerwca 2020]; Ślaski Jerzy, Bitwa-Fundament, Warszawa 1985, s. 205; Wroński Tadeusz, Albrecht Jacek, Ludzie z marmurowej tablicy, Kraków 1982, s. 170;