Z Małopolska w II Wojnie Światowej

PIOTROWICZ Ludwik Marian.   
 Urodzony 19 sierpnia 1886 r. w Nowym Wiśniczu. Syn Sebastiana i Marii z d. Mrugacz. Miał ośmioro rodzeństwa. W 1905 r. zdał maturę w gimnazjum w Bochni. Studiował filologię klasyczną i archeologię na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1912 r. wyjechał na dalsze studia z zakresu historii starożytnej na uniwersytecie w Berlinie. W 1914 r. wrócił do Krakowa. Pracował w Gimnazjum św. Jacka w Krakowie. W 1919 r. habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1919 r. pracował przy organizacji pierwszej w Polsce Katedrze Historii Starożytnej na Uniwersytecie Poznańskim. W 1922 r. objął stanowisko kierownika katedry historii starożytnej Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Wybrano go na stanowisko Prezesa Polskiego Towarzystwa Numizmatycznego. Przewodniczył krakowskiemu Oddziałowi Polskiego Towarzystwa Archeologicznego. Wydawał Wiadomości Numizmatyczno-Archeologiczne. Tłumaczył do publikacji teksty greckie i łacińskie. Od 1935 r. był członkiem – korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności. Od 1937 przewodniczył pracom Komitetu Słownika Łaciny Średniowiecznej. Przed wyborami do Rady Miasta Krakowa w 1938 r. wstąpił do komitetu Polskiego Bloku Katolickiego. Został aresztowany 6 listopada 1939 r. w czasie Sonderaktion Krakau. Początkowo osadzono go w więzieniu Montelupich, później został przeniesiony do koszar przy ul. Mazowieckiej w Krakowie. 9 listopada
1939 r. wywieziono go do więzienia we Wrocławiu. Tam w celi nr 300 wygłosił wykład z historii starożytnej. 27 listopada 1939 r. został

przewieziony do KL Sachsenhausen. 8 lutego 1940 r. zwolniono go z obozu. Wrócił do Krakowa. Był prezesem krakowskiego oddziału Rady Głównej Opiekuńczej. W 1945 r. wybrano go na członka czynnego Polskiej Akademii Umiejętności. Ówczesna prasa oskarżała go o kolaborację z Niemcami. Ministerialna komisja oczyściła go z zarzutów i całkowicie zrehabilitowała. Został wybrany przez Radę Wydziału na stanowisko dziekana Wydziału Filozoficzno-Historycznego, ale ministerstwo nauki odmówiło zatwierdzenia tego wyboru. W latach 1947-1950 wykładał historię starożytną na krakowskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej. W czasie pobytu w Zakopanem doznał rozległego wylewu i został sparaliżowany.           
Zmarł 23 sierpnia 1957 r. w Zakopanem. Pochowano go na cmentarzu Rakowickim.      
Był żonaty z Zofią Rozwadowską, dzieci nie miał. 
Leksykon Profesorów Akademii Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej 1946-2006, Kraków 2006, s. 445; Prezydium Polskiego Bloku Katolickiego, „Głos Narodu” 1938 nr 314, s. 9-10; S. Jerzy, Kto to przypomni Niemcom? http://web.archive.org/web/20110719042740/http://lists.ceti.pl/pipermail/wiec/20071011/011790.html [dostęp 19 czerwca 2020]; Wolski Józef, Ludwik Marian Piotrowicz (1886-1957), [w:] Polski Słownik Biograficzny, tom XXVI, Kraków 1981, s.450-452; Wroński Tadeusz, Kronika okupowanego Krakowa, Kraków 1974, s, 47, 406; Zawadzki Tadeusz, Śp prof. dr Ludwik Piotrowicz. „Z Otchłani Wieków” 1958, t. XXXII (1), s. 51-52;