Z Małopolska w II Wojnie Światowej

RĘGOROWICZ Ludwik.  
Urodzony 14 stycznia 188 r. w Podkościelu, koło Dąbrowy Tarnowskiej. Syn Feliksa (urzędnika sądowego) i Honoraty z d. Łęczyńskiej. W 1907 r. zdał maturę. Podjął studia historyczne i geograficzne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1913 r. zdał egzamin kwalifikacyjny dla nauczycieli gimnazjum i szkół średnich. Rozpoczął pracę w szkole w Krakowie. W 1916 r. obronił doktorat z filozofii. W 1919 r. przeniósł się do gimnazjum w Poznaniu. Był zaangażowany w działalność Głównego Komitetu Plebiscytowego Spisko – Orawskiego. Pracował w Wydziale Statystycznym Polskiego Komitetu Plebiscytowego w Bytomiu, później w takim samym komitecie w Opolu. Brał udział w walkach o Katowice w czasie III Powstania Śląskiego. Współorganizował redakcję czasopisma „Powstaniec”, w którym został zastępcą głównego redaktora. Po powstaniu powrócił do pracy nauczyciela w Poznaniu. W 1926 r. został powołany na stanowisko naczelnika Wydziału Oświecenia Publicznego w Śląskim Urzędzie Wojewódzkim. Organizował polskie szkolnictwo. Uczestniczył w tworzeniu Instytut Pedagogiczny w Katowicach, Instytutu Śląskiego, Archiwum Akt Dawnych Województwa Śląskiego. W 1933 r został przeniesiony na stanowisko wizytatora ministerialnego do Ministerstwa Wyznań i Oświecenia Publicznego. Zajmował się reformą szkolnictwa powszechnego, rozbudową sieci szkolnej, szkolnictwem dla mniejszości narodowych, m.in. szkolnictwa żydowskiego w Małopolsce. Należał do towarzystw kulturalnych, krajoznawczych i zawodowych. Na początku września 1939 r. został ewakuowany z warszawy na wschód. Krótko mieszkał w Lublinie. Przeniósł się do Krakowa. Wszedł w skład Okręgowego Krakowskiego Komitetu Szkolnego. Chociaż nie poszedł na gestapowski odczyt 6 listopada 1939 r. to i tak został aresztowany w gabinecie przewodniczącego Komitetu, rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego, Tadeusza Lehr-Spławińskiego. Osadzono go chwilowo w więzieniu Montelupich, potem w koszarach przy ul. Mazowieckiej. Został wywieziony do więzienia we Wrocławiu. Przeniesiono go do KL Sachsenhausen. 8 lutego 1940 r. został zwolniony z obozu. Zamieszkał w Dąbrowie Tarnowskiej. Pracował w tamtejszym oddziale Rady Głównej Opiekuńczej. Działał w konspiracji. Był mężem zaufania krakowskiej Delegatury Komisji Oświecenia Publicznego. W styczniu 1941 r. został przewodniczącym Powiatowej Komisji Oświaty i Kultury i jednocześnie referentem do spraw szkolnictwa średniego ogólnokształcącego tej Komisji. Zaopatrywał tajne komplety w przedwojenne podręczniki. Na krótko został zatrzymany i był przesłuchiwany w tarnowskim Gestapo. Po wojnie powrócił do Poznania. Nadal pracował jako nauczyciel. Przeniósł się na stanowisko dyrektora Oddziału Państwowego Zakładu Wydawnictw Szkolnych w Katowicach. W 1949 r. wyjechał do Bielska, gdzie zatrudniony został w Wydziale Oświaty Prezydium Miejskiej Rady Narodowej. W 1957 r. podjął pracę w Pracowni Dziejów Oświaty w Polsce Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. W tym samym roku przeszedł na emeryturę.      
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi, Śląskim Krzyżem Powstańczym.   
Od 1922 r. był żonaty z Marią Zarzycką.     
Zmarł 19 grudnia 1970 r. w Warszawie,
został pochowany na cmentarzu Komunalnym. 
Brożek Andrzej, Ręgorowicz Ludwik Walenty (1888 - 1970), [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XXXI, s. 245 – 248; Cieślak Adam, Ludwik Ręgorowicz (1888-1970), [w:] Wyrok na UJ 6 listopada 1939, red. Leszek Hajdukiewicz, Kraków 1989, s. 324-325; Getter Marek, Recenzje - Niemiecka edycja Dziennika Hansa Franka, „Dzieje Najnowsze” 1977 nr 1, s. 235; Gwiazdomorski Jan, Wspomnienia z Sachsenhausen, Kraków 1969, s. 273; Kroll Bogdan, Rada Główna Opiekuńcza, Warszawa 1985, s. 459; Jackowski Antoni, Ręgorowicz Ludwik (1888-1970) [w:] Geografowie polscy: słownik biograficzny. T. 3, R-Ż, red. Antoni Jackowski, Kazimierz Krzemień, Izabela Sołjan, Kraków 2018, s. 1377-1379; Meissner Andrzej, Ręgorowicz Ludwik (1888-1970) [w:] Słownik biograficzny polskiej historii wychowania, red. Andrzej Meissner i Władysława Szulakiewicz, Toruń 2008, s.699-703; Pituła Beata, Ręgorowicz Ludwik Walenty [w:] Słownik pedagogów polskich, red. Wanda Bobrowska-Nowak, Danuta Drynda, Katowice 1998, s. 179-180; Szymiczek Franciszek, Ludwik Ręgorowicz (1888-1970). Nekrolog, „Kwartalnik Opolski” 1972 nr 4 s. 87-96;<span style="mso-ansi-language:IT" lang="IT" />