Z Małopolska w II Wojnie Światowej

STĘPOWSKI Bronisław.   
Urodzony 27 września 1892 r. w Tyńcu koło Krakowa w rodzinie szlacheckiej herbu Junosza. Syn Leona (aktora) i Anny z d. Więckowskiej. Miał dwóch młodszych braci. W 1910 r. zdał maturę w gimnazjum realnym w Krakowie. Podjął studia w Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego. Należał do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. W 1914 r. przerwał studia i wstąpił do Legionów Polskich. Używał pseudonimów „Bronik”, „Bronisław Falk”, „J. B. Falk”, „Juliusz Ostoja”. W styczniu 1916 r. przebywając na urlopie wojskowym ukończył studia i obronił pracę doktorską. 15 marca 1916 r. mianowano go podporucznikiem w korpusie oficerów lekarzy Legionów. Służył w 6. pułku piechoty Legionów. 12 kwietnia 1917 r. został przekazany do Wojska Polskiego. Po kryzysie przysięgowym w 1917 roku został internowany w Beniaminowie. Od grudnia 1918 r. służył w Wojsku Polskim. Po wojnie został zdemobilizowany. Od marca 1921 r. pracował na Oddziale Chirurgicznym Szpitala św. Łazarza w Krakowie. W 1922 r. w stopniu kapitana w korpusie oficerów lekarzy pozostawał w rezerwie Wojska Polskiego. W 1924 r. objął posadę asystenta Kliniki Ginekologiczno-Położniczej Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1934 r. przeniósł się na stanowisko ordynatora oddziału położniczego Szpitala Gabriela Narutowicza w Krakowie. Pracował naukowo. Odbył staże w europejskich klinikach i uniwersytetach. Opublikował ponad 60 prac na temat ginekologii i położnictwa, endokrynologii, serologii i diagnostyki. W 1935 r. uzyskał habilitację. Był także tłumaczem angielskojęzycznej literatury pięknej. We wrześniu 1939 r. został zmobilizowany w stopniu kapitana. Przydzielono go do 5. kompanii sanitarnej. Przeszedł z nią szlak bojowy od Krakowa przez Brody do Sosna. Tam 21 września 1939 r. dostał się do sowieckiej niewoli. Zbiegł. Do Krakowa powrócił 5 listopada 1939 r. Został aresztowany 6 listopada 1939 r. w czasie Sonderaktion Krakau. Przy aresztowaniu zrewidowano go. Po przewiezieniu krytą ciężarówką przez Gołębią, Wiślną, Zwierzyniecką, Podwalem, Karmelicką, Alejami Trzech Wieszczów do więzienia Montelupich został wpisany do więziennej ewidencji. 7 listopada 1939 r. ok. 10,00 rano przewieziono go do koszar 20. pułku piechoty przy ul. Mazowieckiej. 9 listopada 1939 r. został wywieziony koleją z Krakowa-Łobzowa do więzienia we Wrocławiu. 10 listopada 1939 r. osadzono go w więzieniu karnym przy Kletschkauerstrasse 31 (obecnie ul. Kleczkowska) lub więzieniu śledczym przy Freiburgerstrasse (obecnie ul. Świebodzka). 27 listopada 1939 r. po godz. 20,00 został przewieziony karetką więzienną na dworzec główny we Wrocławiu. Po dwugodzinnym oczekiwaniu w tunelu pod torami kolejowymi zapędzono go do pociągu. 28 listopada 1939 r. z przystanku leśnego za stacją kolejową w Oranienburgu około godz. 16,00 w padającym deszczu ze śniegiem przepędzono go do bramy KL Sachsenhausen i poddano procedurze przyjęcia (kąpiel, strzyżenie, odebranie ubrań, pieniędzy i zegarków, wydanie obozowych pasiaków. 29 listopada 1939 r. zapoznano go z regulaminem obozowym i przydzielono do baraku. 8 lutego 1940 r. został zwolniony z obozu. Wrócił do Krakowa. Po kilku miesiącach leczenia podjął praktykę lekarską. Od września 1940 r. pracował jako ginekolog w Ubezpieczalni Społecznej. W kwietniu 1945 r. wrócił na stanowisko ordynatora oddziału ginekologiczno-położniczego w Szpitalu im. Narutowicza. Równolegle prowadził wykłady na Uniwersytecie Jagiellońskim i do 1948 r. kierował uniwersytecką Kliniką Chorób Kobiecych. W 1953 r. mianowano go profesorem nadzwyczajnym. W 1955 r. mianowano go na stanowisko profesora zwyczajnego. Objął stanowisko kierownika Katedry i Kliniki Położnictwa i Ginekologii Śląskiej Akademii Medycznej im. Ludwika Waryńskiego w Katowicach. Zamieszkał wówczas w Bytomiu. W 1962 r. przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Krakowie.  
Zmarł 20 stycznia 1963 r. w Krakowie. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.  
Odznaczony trzykrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Niepodległości, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.
Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy od około 1910-1920 r. z Aleksandrą Salomeą z d. Binzer (urodzoną 1898, lekarką, zmarłą w 1975). Małżeństwo zostało rozwiązane. Po raz drugi od 1936 r. z Wandą z d. Derych. Z pierwszego małżeństwa miał syna Jerzego.          
Brożek Krzysztof, Stępowski Bronisław (1892 - 1963), [w:] Polski Słownik Biograficzny, XLIII, s. 549 – 550; Druga lista oficerów rezerwowych W.P. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 1/22, Warszawa 1922, s. 51; Gwiazdomorski Jan, Wspomnienia z Sachsenhausen, Kraków 1969, s. 274; Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu, Warszawa 1917, s. 54; Relacje pracowników Uniwersytetu Jagiellońskiego o ich losach osobistych i dziejach uczelni w czasie drugiej wojny światowej, Z prac Archiwum Uniwersytetu Jagiellońskiego, Seria F, Tom 5, Kraków 2005, s. 93 – 94; S. Jerzy, Kto to przypomni Niemcom? http://web.archive.org/web/20110719042740/http://lists.ceti.pl/pipermail/wiec/20071011/011790.html [dostęp 19 czerwca 2020]; Wroński Tadeusz, Kronika okupowanego Krakowa, Kraków 1974, s. 47, 407; http://krakowianie1939-56.mhk.pl/pl/archiwum,1,stepowski,3299.chtm [dostęp 11 sierpnia 2020];