Z Małopolska w II Wojnie Światowej

STUDNIARSKI Jan.         
Urodzony 21 marca 1876 r. w Szamotułach. Syn Feliksa (lekarza) i Antoniny z d. Chosłowskiej. Miał brata Stefana Tadeusza. W 1894 r. zdał maturę w Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu. Podjął studia z zakresu inżynierii i materiałoznawstwa w Królewskiej Wyższej Szkole Technicznej w Berlinie-Charlottenburgu. W latach 1897 – 1898 studiował elektrotechnikę na Politechnice w Stuttgarcie. W latach 1898 - 1900 ponownie studiował w Berlinie-Charlottenburgu. 16 stycznia 1902 r. uzyskał dyplom inżyniera elektryka Oddziału Elektrotechnicznego Wydziału Maszynowego Technische Hochschulen w Hanowerze. 11 stycznia 1905 r. został doktorem inżynierii na Politechnice w Hanowerze. W latach 1905–1909 pracował na stanowisku asystenta w laboratorium elektrotechnicznym w Berlinie. W latach 1907–1909 wykładał elektrotechnikę prądów silnych oraz technikę prądów zmiennych w Wojskowej Akademii Technicznej w Berlinie. W latach 1909 – 1911 pracował jako inżynier i rzeczoznawca w oddziale elektrotechnicznym Związku Dozoru Kotłów „Altona” w Hamburgu. Od stycznia 1912 roku praktykował w Dyrekcji Kolei Lokalnych w Innsbrucku. W lutym 1912 r. objął stanowisko kierownika Kolei Elektrycznej w Tarnowie. 2 lipca 1914 r. został dyrektorem tarnowskich Miejskich Zakładów Elektrycznych. Formalnie pełnił tę funkcję do lipca 1920 r. Równocześnie od 4 lipca 1919 r. na cztery miesiące objął stanowisko wiceprezydenta Poznania. W 1919 roku zainicjował powstanie Związku Elektrowni Polskich. 9 czerwca 1920 r. został mianowany profesorem zwyczajnym elektrotechniki Akademii Górniczej w Krakowie. Zorganizował od podstaw Zakład Elektrotechniki, przy którym utworzył laboratorium elektrotechniczne. Wykładał elektrotechnikę. W roku akademickim 1921/1922 był dziekanem Wydziału Górniczego Akademii Górniczej. W 1922 r. wybrano go na dwuletnią kadencję rektora Akademii Górniczej. W latach 1922 - 1923 był przewodniczącym Krakowskiego Towarzystwa Technicznego. 27 września 1923 r. został członkiem korespondentem Wydziału Nauk Mechanicznych Akademii Nauk Technicznych w Warszawie. W 1924 r. przyznano mu członkostwo honorowe Stowarzyszenia Studentów Akademii Górniczej. Przez lata 1924 - 1926 prorektorem Akademii Górniczej. W latach 1925 - 1929 był kuratorem studenckiego klubu „Caverna”. W latach trzydziestych XX. wieku był członkiem Komisji Maszyn Elektrycznych Stowarzyszenia Elektryków Polskich, przewodniczył pracom podkomisji małych transformatorów do instalacji domowych. Należał do Krakowskiego Towarzystwa Technicznego i był członkiem założycielem powstałej w kwietniu 1914 roku jego Sekcji Elektrotechnicznej. Był członkiem polskiego komitetu przygotowawczego do Międzynarodowego Kongresu Elektrycznego, zorganizowanego w 1932 roku w Paryżu z okazji 50-lecia pierwszego Kongresu i Wystawy Elektryczności. Został aresztowany 6 listopada 1939 r. w czasie Sonderaktion Krakau. Przy aresztowaniu zrewidowano go. Po przewiezieniu krytą ciężarówką przez Gołębią, Wiślną, Zwierzyniecką, Podwalem, Karmelicką, Alejami Trzech Wieszczów do więzienia Montelupich został wpisany do więziennej ewidencji. 7 listopada 1939 r. ok. 10,00 rano przewieziono go do koszar 20. pułku piechoty przy ul. Mazowieckiej. 9 listopada 1939 r. został wywieziony koleją z Krakowa-Łobzowa do więzienia we Wrocławiu. 10 listopada 1939 r. osadzono go w więzieniu karnym przy Kletschkauerstrasse 31 (obecnie ul. Kleczkowska) lub więzieniu śledczym przy Freiburgerstrasse (obecnie ul. Świebodzka). 27 listopada 1939 r. po godz. 20,00 został przewieziony karetką więzienną na dworzec główny we Wrocławiu. Po dwugodzinnym oczekiwaniu w tunelu pod torami kolejowymi zapędzono go do pociągu. 28 listopada 1939 r. z przystanku leśnego za stacją kolejową w Oranienburgu około godz. 16,00 w padającym deszczu ze śniegiem przepędzono go do bramy KL Sachsenhausen i poddano procedurze przyjęcia (kąpiel, strzyżenie, odebranie ubrań, pieniędzy i zegarków, wydanie obozowych pasiaków). 29 listopada 1939 r. zapoznano go z regulaminem obozowym i przydzielono do baraku. Został zwolniony z obozu 8 lutego 1940 r. Po powrocie do Krakowa wykładał w oficjalnie działającej dwuletniej Państwowej Szkole Technicznej Górniczo-Hutniczo-Mierniczej. Dodatkowo pracował w oddziale elektrotechnicznym utworzonego w 1942 r. Zakładach Badań Materiałów. Od 4 stycznia 1943 był kierownikiem jego laboratorium. Po zakończeniu wojny objął 1 czerwca 1945 r. Katedrę Elektrotechniki reaktywowanej Akademii Górniczej. Wspomagał zakłady przemysłowe w zakresie cechowania i poprawnego działania elektronicznych urządzeń pomiarowych.     
Zmarł 23 stycznia 1946 r. w Krakowie. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.     
Odznaczony Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.          
Był żonaty z Anną Lipińską. Małżeństwo pozostało bezdzietne.   
90 lat Energetyki Tarnowskiej 1910 - 2000: odsłonięcie tablicy ku czci Rektora prof. Jana Studniarskiego, „Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH” 2000 nr 84, s. 24-25; Akademja Nauk Technicznych: 1920-1932, Warszawa 1932, s. 73-74; Aresztowani podczas aktion gegen Universitäts-Professoren 6 listopada 1939 roku : aresztowani naukowcy Wydziału Górniczego Akademii Górniczej, „Alma Mater” 2019, numer specjalny 212, s. 32; Bolewski Andrzej, Mobilizacja sił naukowych i organizacyjnych przy powstawaniu oraz inauguracji Akademii Górniczej w Krakowie: z kart historii, „Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH” 1994, nr 5, s. 5-6; Czy wiesz kto to jest? red. S. Łoza, Warszawa 1938, s. 703; Gwiazdomorski Jan, Wspomnienia z Sachsenhausen, Kraków 1969, s. 274; Jan Studniarski. Nekrolog, „Dziennik Polski” 1946 nr 27 s. 12; Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919-1949), Oprac. J. Sulima-Samujłło, Kraków 1979, s. 177; Kubiatowski J., Prof. dr inż. Jan Studniarski (1876-1946), „Przegląd Elektrotechniczny” 1971, nr 11, s. 506; Materiały Informacyjne [nr 4]. Komisja Propagandowa Komitetu Obchodu 50-lecia AGH, Kraków 1969, s. 89; Non omnis moriar…: groby profesorów AGH Cmentarz Rakowicki, Z. 2019, oprac. H. Sieński. Kraków 2019, s. 206-208; Pamięci profesora Jana Studniarskiego (1876-1946), „Elektrotechnika: kwartalnik AGH” 1983 T. 2, nr 2, s. 79-81; Poczet Rektorów AGH: lata [1919-2013]: Jan Studniarski (1876-1946), 1922/23-1923/24, „Biuletyn AGH” 2013 wyd. spec. z okazji 100-lecia powołania Akademii Górniczej, s. 14; S. Jerzy, Kto to przypomni Niemcom? http://web.archive.org/web/20110719042740/http://lists.ceti.pl/pipermail/wiec/20071011/011790.html [dostęp 19 czerwca 2020]; Sieński H., Profesor Jan Studniarski: tablice - pamięć wiecznie żywa - część 33, „Biuletyn AGH” 2016, nr 98, s. 24-25; Słownik biograficzny zasłużonych elektryków krakowskich, Cz. 1, red. J. Strzałka, Kraków 2009, s. 194-196; Sroka Stanisław Tadeusz,Jan Władysław Studniarski [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XLV, Wrocław 2007-2008 s. 112; Tomczyk M., 75. rocznica „Sonderaktion Krakau”, „Biuletyn AGH” 2014, nr 83, s. 8-9; Wacławik Józef, Kronika Wydziału Górniczego 1919-1999, Kraków 1999, s.118; Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej, oprac. K. Pikoń i in., Gliwice 2004, s. 345; Wroński Tadeusz, Kronika okupowanego Krakowa, Kraków 1974, s. 47, 407;Wydział Metalurgii i Inżynierii Materiałowej: jubileusz 75-lecia Wydziału 1922-1997, Kraków 1997, s. 53-54;Wydział Metalurgii i Inżynierii Materiałowej: jubileusz 80-lecia Wydziału 1922-2002, Kraków 2002, s.113-114;Wydział Inżynierii Metali i Informatyki Przemysłowej: Wydział Hutniczy (1922-1951), Wydział Metalurgiczny (1951-1993), Wydział Metalurgii i Inżynierii Materiałowej (1993-2005): jubileusz 90-lecia Wydziału : 1922-2012, Kraków 2012, s. 133-134;Wyrok na Uniwersytet Jagielloński 6 listopada 1939, red. L. Hajdukiewicz, Kraków 1989, s. 296-297;Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919-1967, oprac. J. Sulima-Samujłło, Kraków 1970, s. 627;Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919-1964), red. M. Odlanicki-Poczobutt. Kraków 1965, s. 194-196;