WALTER Franciszek Ksawery – Małopolska w II Wojnie Światowej

Z Małopolska w II Wojnie Światowej

WALTER Franciszek Ksawery.
Urodzony 6 grudnia 1885 r. Syn Franciszka i Katarzyny z d. Kurowskiej. W 1905 r. zdał maturę w Gimnazjum Św. Anny w Krakowie i podjął studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1911 r. uzyskał tytuł doktora wszech nauk medycznym. Rozpoczął praktykę internistyczną w Szpitalu Św. Łazarza w Krakowie. W 1913 r. wyjechał na studia do Berna, potem do Berlina. Wrócił do pracy w szpitalu św. Łazarza w Krakowie. Był tam asystentem ambulatorium urologicznego, później sekundariuszem Oddziału Skórnego i Wenerycznego. W 1916 r. został ordynatorem Oddziału Skórnego i Wenerycznego. W 1918 r. uzyskał habilitację na Wydziale Medycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, W 1920 r. przeszedł na stanowisko kierownika Oddziału Dermato – Wenerologicznego. W 1925 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego i został kierownikiem Kliniki Dermatologicznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1934 r. został mianowany profesorem zwyczajnym. W 1935 r. wybrano go na stanowisko dziekana Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1935 r. był członkiem krakowskiej loży wolnomularskiej „Przesąd Zwyciężony”. Był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. Został aresztowany 6 listopada 1939 r. w czasie Sonderaktion Krakau. Przy aresztowaniu zrewidowano go. Po przewiezieniu krytą ciężarówką przez Gołębią, Wiślną, Zwierzyniecką, Podwalem, Karmelicką, Alejami Trzech Wieszczów do więzienia Montelupich został wpisany do więziennej ewidencji. 7 listopada 1939 r. ok. 10,00 rano przewieziono go do koszar 20. pułku piechoty przy ul. Mazowieckiej. 9 listopada 1939 r. został wywieziony koleją z Krakowa-Łobzowa do więzienia we Wrocławiu. 10 listopada 1939 r. osadzono go w więzieniu karnym przy Kletschkauerstrasse 31 (obecnie ul. Kleczkowska) lub więzieniu śledczym przy Freiburgerstrasse (obecnie ul. Świebodzka). 27 listopada 1939 r. po godz. 20,00 został przewieziony karetką więzienną na dworzec główny we Wrocławiu. Po dwugodzinnym oczekiwaniu w tunelu pod torami kolejowymi zapędzono go do pociągu. 28 listopada 1939 r. z przystanku leśnego za stacją kolejową w Oranienburgu około godz. 16,00 w padającym deszczu ze śniegiem przepędzono go do bramy KL Sachsenhausen i poddano procedurze przyjęcia (kąpiel, strzyżenie, odebranie ubrań, pieniędzy i zegarków, wydanie obozowych pasiaków. 29 listopada 1939 r. zapoznano go z regulaminem obozowym i przydzielono do baraku. 8 lutego 1940 r. został zwolniony z obozu. Wrócił do Krakowa 9 lutego 1940 r. W latach 1941 – 1945 pracował na stanowisku lekarza dermatologicznego Ubezpieczalni Społecznej w Krakowie. Wg niepotwierdzonych informacji w latach 1941-1945 był szefem służby zdrowia Okręgu Krakowskiego Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej. Dwukrotnie odmówił przyjęcia stanowiska kierownika katedry chorób skórnych i wenerycznych kursów lekarskich organizowanych przez Niemców we Lwowie. Kierował nauczaniem medycyny na konspiracyjnym Uniwersytecie Jagiellońskim. W lipcu 1944 r. został przewodniczącym komitetu lekarskiego przy Polskim Czerwonym Krzyżu, którego celem było przygotowanie pomocy lekarskiej dla mieszkańców dotkniętych przewidywanymi nalotami na miasto. Z czasem komitet przekształcił się w Komitet Samopomocy dla lekarzy warszawskich i ich rodzin. W grudniu 1944 r. objął stanowisko szefa sanitarnego Okręgu Krakowskiego Polskiego Czerwonego Krzyża. W 1946 r. wybrano go na trzyletnią kadencję rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego. Do końca życia kierował Katedrą Dermatologiczną Akademii Medycznej w Krakowie. Był członkiem honorowym Towarzystw Dermatologicznych w Czechosłowacji i Jugosławii. Wybrano go na członka korespondenta Towarzystw Dermatologicznych we Francji i na Węgrzech. Został wybrany wiceprezesem Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego. Był prezesem Towarzystwa Polsko-Jugosłowiańskiego w Krakowie. Należał do Związku Inicjatyw Społeczno-Gospodarczych. Był także członkiem Krakowskiego Towarzystwa Lekarskiego. Wybrano go na stanowisko prezesa Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie.
Zmarł 19 maja 1950 r. w Krakowie, został pochowany na cmentarzu rakowickim.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie), jugosłowiańskimi Krzyżem Komandorskim Orderu Św. Sawy i Krzyżem Komandorskim Orderu Korony.
Był żonaty z Anielą Homa.
Bogdaszewska-Czabanowska Jadwiga, Franciszek Mikołaj Walter, [w:] Złota Księga Wydziału Lekarskiego, red. Jan Grochowski, Kraków 2000, s. 441-446; Bogdaszewska-Czabanowska Jadwiga, Gajda Zdzisław, Walter Franciszek Ksawery, [w:] Słownik biograficzny polskich nauk medycznych XX wieku, red. Zofia Podgórska-Klawe, Warszawa 1991, t. 1, z. 2, s. 124-125; Gwiazdomorski Jan, Wspomnienia z Sachsenhausen, Kraków 1969, s. 275; Kargol Anna, Środowisko wolnomularskie w międzywojennym Krakowie, „Ars Regia” 2006 nr 9/15-16, s. 152; Łoza Stanisław, Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938, s. 775; P-ski Jul, Nauka w mrokach konspiracji, „Dziennik Polski” 1945 nr 22 s. 6; S. Jerzy, Kto to przypomni Niemcom? http://web.archive.org/web/20110719042740/http://lists.ceti.pl/pipermail/wiec/20071011/011790.html [dostęp 19 czerwca 2020]; Wroński Tadeusz, Kronika okupowanego Krakowa, Kraków 1974 s. 47; http://krakowianie1939-56.mhk.pl/pl/archiwum,1,walter,3696.chtm [dostęp 7 grudnia 2020]; Gryglewski Ryszard W., Franciszek Ksawery Walter (1885-1950), https://khm.cm-uj.krakow.pl/franciszek-ksawer-walter-1885-1950/ [dostęp 7 grudnia 2020];

Źródło „http://www.malopolskawiiwojnie.pl/index.php/WALTER_Franciszek_Ksawery”