Z Małopolska w II Wojnie Światowej

SKROBECKI Czesław „Czesław”, „Mars” używał nazwisk Czesław Tańcula, Ryszard Tanecki, Wacław Zawadzki, (1918 - 1996), oficer Armii Krajowej.        
Urodzony 20 maja 1918 r. w Sułkowie nr 56 (pow. Kraków) w rodzinie chłopskiej. Był trzecim synem Józefa Tańculi i Karoliny z d. Król. Po śmierci ojca (w 1920 r.) był wychowywany do 1937 r. przez matkę i ojczyma Jakuba Leśniaka, górnika z kopalni soli w Wieliczce (27 marca 1947 r. zostali zamordowani). Miał rodzeństwo: Władysława, Bolesława, Józefa, Annę, Marię, Jana, Antoniego, oraz Stanisława i Franciszka (rodzeństwo przyrodnie z pierwszego małżeństwa ojca). Został adoptowany 24 sierpnia 1937 r. przez Kazimierza i Jadwigę (z d. Motysko) Skrobeckich, zaczął posługiwać się nazwiskiem Czesław Skrobecki. Decyzją sądu z 13 września 1966 r. K. i J. Skrobeccy zostali uznani za jego rodziców naturalnych. Naukę rozpoczął w jednooddziałowej Szkole Powszechnej w Sułkowie. Po ukończeniu czwartej klasy uczęszczał do siedmioklasowej szkoły powszechnej w Wieliczce, gdzie ukończył klasę piątą i szóstą. Będąc uczniem Szkoły Powszechnej w Wieliczce wstąpił do Organizacji Zuchów przy Związku Harcerstwa Polskiego. Był w niej sekcyjnym, a następnie drużynowym. Po ukończeniu klasy 6 - tej rozpoczął naukę w Małym Seminarium Księży Misjonarzy w Krakowie, w którym ukończył cztery klasy gimnazjalne typu klasycznego. Następnie naukę kontynuował w siódmej klasie typu humanistycznego Państwowego Gimnazjum w Wieliczce. Aktywnie działał w harcerstwie oraz w orkiestrze wielickiego gimnazjum. W marcu 1936 r. uczestniczył w krakowskich manifestacjach robotników, a w 1937 r. w wiecu Wincentego Witosa zorganizowanym w sąsiedniej wsi Zabawa. W okresie strajków chłopskich kierował zorganizowaną w Sułkowie pikietą blokującą dostawy żywności do miasta, a także aktywnie włączył się do antyozonowskiej kampanii propagandowej prowadzonej na wsi. Po adopcji w 1937 r. przeniósł się do Katowic. Został uczniem Państwowego Gimnazjum i w terminie letnim r. szkolnego 1937/1938 zdał maturę typu humanistycznego. W okresie wakacyjnym przebywał na Obozie Pracy Junaków w Cisnej, pracował przy budowie drogi bieszczadzkiej. 1 października 1938 r. otrzymał skierowanie do odbycia służby wojskowej w Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy 23. Dywizji Piechoty w Katowicach. Po ukończeniu kursu został w lipcu 1939 r. promowany na stopień plutonowego podchorążego rezerwy z przydziałem do 73. pułku piechoty w Katowicach. W przededniu wybuchu II wojny światowej stacjonował w rejonie Mikołowa, gdzie pułk ochraniał i budował umocnienia polowe. Na stanowisku dowódcy drużyny, a następnie dowódcy plutonu 73. pułku piechoty 23. Dywizji Piechoty Grupy Operacyjnej „Śląsk” („Jagmin”) Armii „Kraków” uczestniczył w kampanii wrześniowej. 1 i 2 września 1939 r. na strażnicy Śmiłowice k. Gliwic brał udział w walkach granicznych, następnie w walkach pod Tychami, podczas których został kontuzjowany. Miał wstrząs mózgu na skutek rany w głowę i zasypania. Po walkach na Śląsku razem z jednostką wycofywał się przez Kraków, Brzesko Nowe, Koszyce, Pacanów, Biłgoraj, Zwierzyniec, Zielone, w rejon Tomaszowa Lubelskiego. Po dwudniowych walkach 20 września 1939 r. kapitulowało jego zgrupowanie. Po złożeniu broni przez oddziały polskie nie poszedł do niewoli. W ubraniu cywilnym powrócił do Sułkowa. W Sułkowie mieszkał do września 1940 r. Posiadał równocześnie, z czasów przedwojennych, stałe zameldowanie w Katowicach, co często wykorzystywał w swej działalności konspiracyjnej. W październiku 1939 r. w Krakowie nawiązał kontakt z pułkownikiem Kazimierzem Pluta-Czachowskim „Gołdyn”, tworzącym Organizację Orła Białego. Po zaprzysiężeniu został skierowany do Okręgu Śląskiego (pod komendę J. Korola „Hajducki”), gdzie objął stanowisko oficera organizacyjnego i łącznikowego z Podokręgiem Kraków. W Krakowie jego bezpośrednim przełożonym był Jan Pańczakiewicz „Sylwester”, „Grzegorz”, dowódca Podokręgu Krakowskiego Organizacji Orła Białego. Krakowska organizacja w październiku 1939 r. podporządkowała się rozkazom generała Michała Karaszewicza-Tokarzewskiego i tworzonej przez niego Służbie Zwycięstwu Polski. W strukturze Służby Zwycięstwu Polski pełnił tę samą funkcję co w Organizacji Orła Białego. Od stycznia do sierpnia 1940 r. był oficerem organizacyjnym Związku Odwetu Związku Walki Zbrojnej Okręgu Kraków (Związek Odwetu utworzony na rozkaz pułkownika Stefana Roweckiego „Grot”, powstał de facto w kwietniu 1940 r.). Zajmował się organizowaniem sieci wywiadowczej i wojskowej na terenie Chrzanowa i Trzebini. Organizował przerzuty graniczne na trasach: Siemianowice - Sosnowiec, Trzebinia - Regulice - Grójec - Tenczynek, Wadowice - Klecza Górna i Klecza Dolna. Ludzi ze Śląska „przerzucał” do GG, i dalej przez Kraków na Słowację i Węgry. Wszystkich, którzy starali się przedostać do Francji, kontaktował z kapitanem Józefem Prusem „Tadeusz”. Zorganizował sieć punktów konspiracyjnych na terenie Śląska, oraz w pasie nadgranicznym: m. in. w Sierszy Wodnej, Ciężkowicach, Chrzanowie i Alwerni. Po wiosennej wsypie 1940 r. w Organizacji Orła Białego na Śląsku został odwołany do Krakowa. We wrześniu 1940 r. otrzymał przydział do organizowania dywersji i sabotażu w ramach Związku Odwetu w Krakowie. Został zastępcą, inspektorem terenowym, Szefa Okręgowego Związku Odwetu majora dyplomowanego Stefana Rychtera, przy dowódcy Podokręgu Kraków Związku Odwetu, kapitanie Tadeuszu Naturaliście „Jaszcz”. Na tym stanowisku organizował dywersję, inicjował tworzenie grup dywersyjnych i akcje sabotażowe. Po ogłoszeniu przez Niemców konfiskaty żaren i zamknięciu młynów, zorganizował w fabryce Zieleniewskiego konspiracyjną produkcję młynków do zboża. 6 listopada 1940 r. podległy mu patrol J. Kosteckiego wykonał pierwszy w Generalnym Gubernatorstwie wyrok na konfidencie gestapo Janie (w niektórych źródłach - Ireneusz) Platerze. W grudniu 1940 r. patrol podległego mu plutonu „Alicja” wykonał wyrok na Witoldzie Wasilewskim. Podległe mu struktury gromadziły informacje o kolaborantach i denuncjatorach gestapo, oraz prowadziły rozpoznanie: m. in. Istwana Feldessy (wyjechał z Krakowa zanim podjęto próbę zlikwidowania go), Gustawa Beckmanna (został po wojnie skazany na karę śmierci i stracony w 1947 r.), Pawła Kochańskiego (burmistrza Krzeszowic) i Janiny Morelowskiej (nauczycielki z Morawicy, zlikwidowanej później z wyroku Wojskowego Sądu Specjalnego). Na jego rozkaz 1 listopada 1940 r. patrol J. Kosteckiego złożył kwiaty na Grobie Nieznanego Żołnierza w Krakowie, a w nocy 3/4 grudnia 1940 r. J. Kostecki za pomocą zapalnika termitowego podpalił zorganizowaną przez Niemców wystawę „Mustermesse” w Pałacu Sztuk Pięknych przy pl. Szczepańskim. Dowodził akcją podpalenia kina „Wanda”, osobiście również kierował akcją na Urząd Skarbowy przy ul. Wiślnej 7 w Krakowie. Zorganizował „wykradzenie” ze szpitala poparzonego podczas akcji w kinie „Wanda” J. Cholewy. Na rozkaz Podokręgu w 1941 r. podległe mu osoby prowadziły rozpoznanie rezydencji Hansa Franka w Krzeszowicach (wykonano m.in. plan rezydencji). Po objęciu stanowiska inspektora terenowego w Okręgu Związku Odwetu przeniósł się z Sułkowa do Krakowa, zamieszkał przy ul. Fałata 12. Z tego lokalu przeniósł się wkrótce do mieszkania przy ul. Łobzowskiej 23, gdzie zameldował się pod nazwiskiem Czesław Tańcula. Przy Łobzowskiej mieszkał od grudnia 1940 do lutego 1941 r. Następnie zmienił po raz kolejny mieszkanie, do maja 1941 r. mieszkał (bez meldunku) u portiera Akademii Sztuk Pięknych S. Fortuny przy pl. Matejki 13. Po wsypie marcowej 1941 r. i wyjeździe kapitana Tadeusza Naturalisty do Warszawy został pełniącym obowiązki (w kwietniu mianowanym) dowódcą Podokręgu Związku Odwetu Kraków. Zabezpieczał siatkę organizacyjną, lecz aresztowania spowodowały zerwanie w czerwcu 1941 r. łączności z dowództwem Inspektoratu i Okręgu. Po kilku tygodniach skontaktował się z byłym dowódcą Janem Pańczakiewiczem, który wyznaczył go na stanowisko dowódcy Odcinka „K” (Kraków) Związku Odwetu. Przez blisko półtora roku samodzielnie prowadził konspiracyjną działalność Związku Odwetu w Krakowie dowodząc strukturami podległymi mu przed „wsypą”. W tym okresie podjął współpracę z innymi organizacjami działającymi w konspiracji, którym komórka legalizacyjna Związku Odwetu dostarczała dokumentów. Komórka ta podrabiała m. in. asygnaty cukrowe, kartki żywnościowe „Fleischkarty” i „Fettkarty”, na które wykupywano żywność, a środki finansowe uzyskane z jej sprzedaży przeznaczano na potrzeby organizacji. Wspólnie z J. Basterem „Rak” przeprowadzili wyprowadzenie z więzienia przy ul. Wielickiej porucznika Brzeskiego, zatrzymanego z podrobionymi kartami benzynowymi. Środki uzyskane drogą sabotażu gospodarczego przeznaczał w części na prowadzoną w Związek Odwetu akcję pomocy socjalnej i charytatywnej (przejętą i kontynuowaną przez Kedyw Armii Krajowej). W 1941 r. podjął studia na tajnym Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, na którym w latach 1942/1943 r. zaliczył egzaminy z I i II r. studiów, m. in. egzaminy z historii ustroju dawnej polski i z dawnego polskiego prawa sądowego. Był poszukiwany przez gestapo za działalność konspiracyjną, co zmuszało go do ciągłych zmian miejsca zamieszkania. Od maja do jesieni 1941 r. mieszkał pod nazwiskiem Ryszard Tanecki przy ul. Popiela 7. Późną jesienią 1941 r. zamieszkał przy ul. Starowiślnej 85 pod nazwiskiem Wacław Zawadzki. Lokal ten zajmował do czerwca 1942 r. W czerwcu 1942 r. został aresztowany i osadzony w więzieniu Montelupich, skąd go po dwóch tygodniach go zwolniono. Po zwolnieniu przeniósł się na ul. Starowiślną 29, gdzie zameldował się pod własnym nazwiskiem. Lokal ten zajmował do listopada 1942 r. W październiku 1942 r. nawiązał łączność z dowódcą Okręgu Związku Odweyu, majorem S. Dulem „Olszyna”, którego rozkazom się podporządkował. Spowodowało to kolejną zmianę mieszkania, gdyż został dokooptowany do sztabu Okręgu Kedywu. Objął funkcję inspektora dywersji oraz dowódcy oddziałów dyspozycyjnych Kedywu Okręgu Kraków Armii Krajowej. 29 października 1943 r. został mianowany podporucznikiem rezerwy piechoty ze starszeństwem z 11 listopada 1943 r. Ścisłą współpracę nawiązał z cichociemnym Ryszardem Nuszkiewiczem „Powolny”. Przygotowywali wspólnie m. in. akcje: na kawiarnię „Ziemiańska” (przeciwko grupie konfidentów Diamanda), likwidację konfidentów Mariana Jodłowskiego i Stanisława Kłuska. W lipcu 1944 r. jego patrol zlikwidował na Dębnikach konfidenta Adama Wałacha. W tym okresie jego bezpośrednimi dowódcami byli kolejno pułkownik Stefan Tarnawski „Jarema”, a następnie major Jan Pańczakiewicz „Skała”. Mieszkał kolejno: przy ul. Straszewskiego 5/11 od listopada 1942 - do marca 1943 r. ; przy ul. Jasnej 2/16 od marca 1943 - września 1945 r. W lutym 1944 r. został odkomenderowany do zorganizowania oddziału partyzanckiego krakowskiego Kedywu „Skok”. Nominalnym dowódcą oddziału „Skok” pozostawał do sierpnia 1944 r. Podczas jego nieobecności w oddziale zastępował go E. Wójcik „Kwiecień” (zwolniony przez niego z oddz. w kwietniu 1944 r. ). 21 czerwca 1944 r. razem z oddziałem „Skok” osłaniał na trasie Opatowiec - Stary Korczyn - Czarków manifestacyjny pogrzeb ekshumowanych żołnierzy Wojska Polskiego poległych w 1939 r. W lipcu 1944 r. powrócił do Krakowa przywożąc broń i amunicję. Dowództwo nad oddziałem „Skok” przejął J. Argasiński „Benko”. 30 lipca 1944 r. zorganizował i przeprowadził na stacji kolejowej w Kocmyrzowie akcję odbicia swojej łączniczki Ireny Sokołowskiej „Bobo”. W sierpniu 1944 r., na czas akcji „Burza”, powrócił do oddziału partyzanckiego. Objął stanowisko zastępcy dowódcy 2. kompanii i dowódcy I plutonu w Samodzielnym Batalionie Partyzanckim „Skała”. Na polecenie majora Jana Pańczakiewicza 28 sierpnia 1944 r. z najbardziej zaufanymi swoimi podkomendnymi udał się ponownie do Krakowa, gdzie od września 1944 r. do momentu rozwiązania Armii Krajowej pełnił funkcję oficera do specjalnych poruczeń przy dowódcy Samodzielnego Batalionu Partyzanckiego „Skała” i dowódcy patroli specjalnych na terenie Krakowa. 6 września 1944 r. zarejestrował się w Sekcji Charytatywnej Obywatelskiego Komitetu Pomocy w Krakowie jako student, gdzie korzystał z dożywiania. Po wznowieniu przygotowań do zamachu na Diamanda uniknął aresztowania (gestapo zatrzymało Józefa Bastera i Edwarda Czarneckiego „Murzyn”). Pozostał w Krakowie. 11 listopada 1944 r. otrzymał awans na stopień porucznika Armii Krajowej. Po wkroczeniu Sowietów podjął na Uniwersytecie Warszawskim na studia prawnicze, które ukończył na Uniwersytecie Jagiellońskim (wpis z 16 maja 1945 r.) zdając egzaminy III i IV roku. Po ukończeniu „czteroletnich” studiów uzyskał 15 września 1945 r. dyplom i tytuł magistra praw. 15 października 1945 r. ujawnił się przed Komisją Likwidacyjną dla Spraw byłej Armii Krajowej. Został zweryfikowany w stopniu kapitana rezerwy piechoty ze starszeństwem 1 października 1945 r.. Władze polskie w Londynie nie zweryfikowały tego awansu. Wpisał się na Akademię Handlową w Krakowie, ale studia podjął na Akademii Handlowej w Poznaniu. Studiował w latach 1945 - 1948, należąc do Bratniej Pomocy Studenckiej UJ i Akademii Handlowej w Poznaniu. Po ukończeniu 3-miesięcznego Kursu Naukowo - Informacyjnego o Ziemiach Zachodnich przy Uniwersytecie Jagielloniskim, od 3 kwietnia do 28 czerwca 1945 r., działał jako agitator i popularyzator programu osiedleńczego Polskiej Partii Robotniczej na terenie województw krakowskiego i poznańskiego. W 1946 r. brał udział w przygotowaniach do referendum ludowego na terenie poznańskiego, a w czasie jego trwania był w ochronie komisji nr VII. W czerwcu 1946 r. zaliczył egzaminy z trzech lat na Akademii Handlowej w Poznaniu, po czym w październiku 1946 r. zapisał się na Wydział Humanistyczny Uniwersytetu Jagiellońskiego. Studiów ze względów zdrowotnych jednak nie podjął. Pod koniec lat 40. i w latach 50. XX wieku był wielokrotnie wzywany i przesłuchiwany przez Wojewódzki Urząd Bezpieczeństwa Publicznego w Krakowie w związku z działalnością w latach okupacji w szeregach Armii Krajowej. Mianowano go aplikantem sądowym. Od 27 października 1948 do 1 listopada 1950 r. odbył wymaganą praktykę przy Sądzie Okręgowym w Krakowie. 4 grudnia 1950 r. przed Apelacyjną Komisją Egzaminacyjną Szkolenia Ideologicznego w Krakowie zdał egzamin ze szkolenia ideologicznego. Na stanowisku aplikanta sądowego pracował do 31 grudnia 1950 r. Od 1 lutego 1951 do 12 lutego 1952 r. był radcą prawnym w Powiatowym Związku Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Żywcu. Radcą prawnym był również od 1 czerwca 1951 do 31 stycznia 1953 r. w Powiatowym Związku Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Bochni i od 1 października 1952 do 28 lutego 1955 r. w Wojewódzkim Związku Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” oraz w Zakładach Remontowo - Montażowych w Krakowie. W Powiatowym Związku Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Żywcu ponownie był radca prawnym od 1 grudnia 1957 do 31 grudnia 1959 r. Od 1 grudnia 1961 do 31 marca 1964 r. pracował w Gminnych Spółdzielniach w Rzezawie, Wiśniczu Nowym i Niegowici. 1 maja 1964 r. został radcą prawnym Powiatowego Związku Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Chrzanowie, gdzie pracował nieprzerwanie do 31 stycznia 1977 r. Od 1 lutego 1977 do 31 maja 1978 r. był pracownikiem Gminnej Spółdzielni „Społem” w Chrzanowie i Słomnikach. 1 września 1952 r. ponownie został aplikantem adwokackim przy Radzie Adwokackiej w Krakowie. Aplikację adwokacką od 1 grudnia 1952 r. odbywał w Zespole Adwokackim nr 10 dr S. Surowiaka, potem w Zespole nr 8, a od 15 października 1953 r. w Zespole nr 7. 29 stycznia 1953 r. otrzymał warunkową zgodę Rady Adwokackiej Wojewódzkiej Izby Adwokackiej w Krakowie na łączenie aplikacji adwokackiej z praktyką radcy prawnego. Został zwolniony przez Ministra Sprawiedliwości Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej z wymogów dalszego odbywania aplikacji i złożył 7 grudnia 1954 r. przed Radą Adwokacką wymagany egzamin adwokacki. 17 grudnia 1954 r. został wpisany o na listę adwokatów Rady Adwokackiej Wojewódzkiej Izby Adwokackiej w Krakowie z siedzibą w Żywcu. W tamtejszym Zespole pracował od 1 lutego 1955 do 31 marca 1965 r. Z pracy adwokata w zrezygnował nie mogąc uzyskać zgody na przeniesienie i prowadzenie praktyki adwokackiej w Krakowie. Od 1 kwietnia 1965 r. wykonywał wyłącznie zawód radcy prawnego. 1 czerwca 1978 r. przeszedł na wcześniejszą emeryturę. Będąc na emeryturze od 1 września 1978 r. pracował w Izbie Przemysłowej ZB. Działał społecznie w organizacjach kombatanckich i stowarzyszeniach. W latach 1949 - 1965 r. był członkiem i działaczem Związków Zawodowych Prawników i Spółdzielczości. Od 1956 r. należał do Towarzystwa Wiedzy Powszechnej (gdzie działał się społecznie jako prelegent). Działał w Polskim Towarzystwie Turystyczno-Krajoznawczym i Towarzystwie Przyjaźni Polsko Radzieckiej. Najwięcej miejsca w działalności poświęcał Związkowi Bojowników o Wolność i Demokrację, do którego należał od 19 października 1971 r. i Związku Inwalidów Wojennych (miał III grupę inwalidzka od 1978, a I grupę inwalidzką przyznano mu w 1986 r.). W Związku Bojowników o Wolność i Demokrację pełnił m.in. funkcje: przewodniczącego Komisji Prawno - Interwencyjnej Oddziału Podgórze (od 1974 - 1984), od stycznia 1981 r. wiceprezesa Zarządu Dzielnicowego Kraków Podgórze, w styczniu 1984 r. został wiceprezesem Zarządu Wojewódzkiego w Krakowie i przewodniczącym Komisji Historycznej Zarządu Wojewódzkiego w Krakowie. W maju 1985 r. na VII Kongresie wybrano go członkiem Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. 17 czerwca 1984 r. wybrano go radnym Rady Narodowej Miasta Krakowa kadencji 1984 - 1988. Ze względu na zły stan zdrowia 16 lutego 1987 r. (na skutek kontuzji wojennej i przeżyć okupacyjnych cierpiał na stany depresyjno - lękowe, chorobę krążenia, nowotwór) zrezygnował ze wszystkich pełnionych społecznie funkcji. Po likwidacji Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, 26 sierpnia 1992 r. został członkiem Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej - Okręg Małopolska. Decyzją Rady Państwa z 13 września 1983 r. został mianowany podporucznikiem Ludowego Wojska Polskiego ze starszeństwem od 12 października 1983 r. Następnie rozkazem nr 67 z 6 czerwca 1990 r. otrzymał awans na stopień kapitana ze starszeństwem od 11 listopada 1944 r. Na stopień majora został awansowany 19 sierpnia 1995 r. (rozkaz Ministra Obrony Narodowej nr 104).        
Był autorem wspomnieniowych opracowań poświęconych Podgórskiemu plutonowi dywersyjnemu „Alicja” Szarych Szeregów w Krakowie; konspiracyjnej produkcji granatów w „Montowni nr 4”.        
Zmarł 23 lutego 1996 r. w Krakowie, został pochowany na cmentarzu Rakowickim.        
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (18 maja 1983 nr leg. 1077 - 83 – 67), Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari V kl. (3 maja 1944 r., nadanym przez Komendę Główną Armii Krajowej, zatwierdzonym 29 lipca 1944 r.; zweryfikowanym przez Ministerstwo Obrony Narodowej 17 czerwca 1971 r. nr leg. DK - 8536W); Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami (1944 r.), trzykrotnie Krzyżem Walecznych (nadanym przez Dowódcę Okręgu Kraków Armii Krajowej w latach 1943 - 1944; zweryfikowanym przez Ministerstwo Obrony Narodowej 8 stycznia 1973 nr leg. DK - 9372/W); Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami (1943 r., zweryfikowanym przez Ministerstwo Obrony Narodowej 3 maja 1965 r. nr leg. DK - 3270/W), Krzyżem Partyzanckim (20 kwietnia 1961 nr leg. F – 4961), czterokrotnie Medalem Wojska (15 sierpnia 1948 nr leg. 19158), Medalem Za Udział w Wojnie Obronnej 1939 r. (10 marca 1982 nr leg 42 - 82 - 207 MW), Medalem Zwycięstwa i Wolności (9 września 1984 nr leg. 3209 - 84 – 36), Medalem Srebrnym Za Zasługi Dla Obronności Kraju (10 października 1985 nr leg. S.8595), Medalem Brązowym Za Zasługi Dla Obronności Kraju (10 października 1983 nr leg. B – 14163), Medalem 40 - lecia Polski Ludowej (22 lipca 1984 nr leg. 281/11/84), Złoty Medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej (2 marca 1985 nr leg. 2861), Krzyżem Za Zasługi dla ZHP (27 kwietnia 1984 nr leg. B – 0839), Krzyżem Armii Krajowej (1 maja 1970 nr leg 7776), Złotą Odznaką Za Pracę Społeczną dla Miasta Krakowa (2 czerwca 1977 nr leg 9752), Złotą Odznaką Za Zasługi dla Ziemi Krakowskiej (28 czerwca 1982 nr leg 21444), Odznaką Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej (10 marca 1977 nr leg. 3033), Odznaką Honorową Za Zasługi dla ZIW (15 października 1986 nr leg. 9909/86), Odznaką Pamiątkową „Akcji Burza” (nr I/07/400), Odznaką Weterana Walk o Niepodległość (nr 75451/17740 z 1995 r.), oraz Jasnogórskim Medalem „Pro Fide et Patria” (nadanym 22 maja 1976 r.).        
Był trzykrotnie żonaty. Z pierwszego związku Władysławą Stanisławą Sroką (ślub 26 czerwca 1950 r. ; rozwód 28 maja 1965 r.) miał dwóch synów Krzysztofa (ur. 26 czerwca 1948 r.) i Tadeusza (ur. 10 lutego 1956 r.), powtórnie żonaty z Danutą Antoniną Krzyżowską (od 18 maja 1968 r., rozwód 15 marca 1977 r.), pozostawał w związku z Wandą Anną Budą, związek ten zalegalizował 28 marca 1991 r.        
Odpis wierzytelny Nr 202/45 z księgi Urodzin i Chrztów parafia Wieliczka sporządzony 29.01.1945 r.; Odpis zupełny aktu urodzenia C. S. wystawiony przez Urz. S.C. w Wieliczce 14.07.1966 r.; Odpis skrócony aktu małżeństwa z D. Krzyżowską wystawiony przez USC w Krakowie - Stare Miasto 18.05.1968 r.; Odpis skrócony aktu małżeństwa z W. Budą wystawiony przez USC w Krakowie - Śródmieście 28.03.1991 r.; Zaświadczenie złożenia egzaminu dojrzałości wystawione przez profesorów Państwowego Liceum i Gimnazjum w Katowicach 11.09.1945 r.; Zaświadczenie (odpis) potwierdzające zdanie egzaminów na UW w okresie okupacji wystawione przez Sekretarza Wydziału Prawa UW mgr A. Symonowicza 16.06.1945 r.; Wyciąg ewidencyjny z 1.10. 1945 r. (l. ewid. 2451.1) dla Komisji Likwidacyjnej b. AK podpisany przez J. Pańczakiewicza; Legitymacja studencka UJ S.C. nr 71/45; Dyplom UJ nr 4801 (odpis) z dnia 11 stycznia 1951 r.; Legitymacja Akademii Handlowej w Krakowie nr 701/45/46 wpis z 25.09.45; Legitymacja studencka AH w Poznaniu nr 1479 wpisany warunkowo 17.11.1945; Legitymacja “Bratniej Pomocy Stowarzyszenia Studentek i Studentów AH w Poznaniu nr alb. 821 wystawiona 9.11.1945; Legitymacja wydz. Humanistycznego UJ nr 5130 z 10.10.1946 r. (brak daty wpisu na rok) - nie można zweryfikować tej informacji; Legitymacja Inwalidy Wojennego; Odpis wierzytelny wniosku weryfikacyjnego orderu VM V kl. podpisany przez Plutę Czachowskiego i L .Muzyczkę z 22.12.1966.; Książeczka wojskowa C.S. nr H.86S. 772 wydana 24.08.1990 r.; Archiwum Sądu Wojewódzkiego w Krakowie - Teczka osobowa aplikanta C. Skrobeckiego (brak sygn.).; Okręgowa Rada Adwokacka w Bielsku Białej, Akta osobowe C. Skrobeckiego teczka nr 23; Dokumenty przechowywane w UOP w Krakowie; Relacja C. Skrobeckiego z 26.09.1975 r., 8.03.1989 r. uwierzytelniona odręcznym podpisem; Relacja Jana Pańczakiewicza (wierzytelna) z dn. 4.09.1967 r.; Relacja (wierzytelna) płk dypl. Kazimierza Pluty - Czachowskiego z 8.05.1966 r.; Ankieta UJ z 15.03.1968 r.; Odręczne i maszynowe życiorysy (koncepty) C.S. z lat 1948, 1988; Relacja J. Kosteckiego; Dąbrowa-Kostka Stanisław, W okupowanym Krakowie, Warszawa 1972; Dąbrowa-Kostka Stanisław, Sabotaż i dywersja, „Kierunki” nr 38, 1970 r.; Kostecki J., W sprawie stenów, „W marszu 1939 – 1945” nr 2; Nuszkiewicz Ryszard, Uparci, Warszawa 1983; Piątkowska Antonina, Wspomnienia oświęcimskie, Kraków 1977; Nekrologi, „Dziennik Polski” nr 48 z 26.02.1996 r.