Z Małopolska w II Wojnie Światowej

CZARNOCKI Stefan.           
Urodzony 17 sierpnia 1878 r. w Gajlańcach na Litwie. Pierwsze lata życia spędził w Kurszanach, gdzie jego ojciec był lekarzem. Rodzina przeprowadziła się do Miropolu w guberni kurskiej. Szkołę realna ukończył w Sumach. W 1897 r. rozpoczął studia w Instytucie Technologicznym w Charkowie. W 1898 r. przeniósł się do Instytutu Górniczego w Petersburgu. W 1906 r. uzyskał tytuł inżyniera górnika. W latach 1907 – 1922 pracował w Komitecie Geologicznym w Petersburgu. Badał złoża rud żelaza w zachodniej Rosji i na terenie Królestwa Polskiego. W latach 1909 – 1916 opublikował cztery arkusze map geologicznych Kubańskiego Rejonu Naftowego. Opracowywał budowę geologiczną kopalń Zagłębia Dąbrowskiego. W 1922 r. przyjechał do Warszawy i podjął pracę w Państwowym Instytucie Geologicznym. Od 1922 r. był członkiem Polskiego Towarzystwa Geologicznego. W 1923 r. został kierownikiem Wydziału Węglowego Państwowego Instytutu Geologicznego. Badał głównie geologię Polskiego Zagłębia Węglowego, a zwłaszcza jego złoża węgla kamiennego. Opracował trzy arkusze mapy geologicznej tego obszaru. Od 1931 r. pełnił również obowiązki naczelnika Wydziału Nafty oraz wicedyrektora Państwowego Instytutu Geologicznego. Po reorganizacji Instytutu w 1933 r. objął kierownictwo Wydziału Węglowo-Naftowego. Kierował też specjalnymi poszukiwaniami prowadzonymi z ramienia Wydziału Wojskowego Ministerstwa Przemysłu i Handlu. W 1937 r. został członkiem Komisji Rewizyjnej Polskiego Towarzystwa Geologicznego. Od lutego 1937 do kwietnia 1938 r. pełnił obowiązki dyrektora Państwowego Instytutu Geologicznego. Przeniósł się do Krakowa. Objął stanowisko profesora zwyczajnego geologii stosowanej w Akademii Górniczej. 6 listopada 1939 r. został aresztowany w czasie „Sonderaktion Krakau”[1]. Osadzono go w więzieniu Montelupich[2]. Został przeniesiony do koszar przy ul. Mazowieckiej w Krakowie[3]. Przewieziono go do więzienia we Wrocławiu[4]. Został osadzony w KL Sachsenhausen[5]. 8 lutego 1940 r. zwolniono go z obozu[6]. Po powrocie z obozu uchylił się od współpracy z okupantem. Był wykładowcą w Technicznej Szkole Górniczo-Hutniczo-Mierniczej w Krakowie. Po zakończeniu wojny w 1945 r. został dziekanem Wydziału Geologiczno-Mierniczego Akademii Górniczej. W latach 1945-1947 był prezesem Polskiego Towarzystwa Geologicznego. Z ramienia Państwowego Instytutu Geologicznego był delegatem do Polskiego Komitetu Energetycznego. Przez szereg lat był prezesem Warszawskiego Koła Stowarzyszenia Inżynierów Górniczych i Hutniczych.     
Zmarł 6 stycznia 1947 r. w Krakowie.   
Gwiazdomorski Jan, Wspomnienia z Sachsenhausen, Kraków 1969, s. 267; Wroński Tadeusz, Kronika okupowanego Krakowa, Kraków 1974, s. 47, 402;