Z Małopolska w II Wojnie Światowej
DANECKI Mieczysław Tomasz.
Miał stopień chorążego rezerwy Wojska Polskiego. Od 1936 r. pracował jako radiotelegrafista w radiostacji krótkofalowej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych przydzielonej do Powiatowej Komendy Policji Państwowej w Miechowie. Współpracował z radiostacjami Straży Granicznej, Straży Celnej i innych jednostek Policji Państwowej. Uchylił się od służby w policji granatowej. O utworzeniu Służby Zwycięstwu Polski dowiedział się od majora Stanisława Siwonia, który w początku listopada 1939 r. przez Miechów szedł na teren Zagłębia skąd pochodził. W połowie listopada 1939 r. informację tę potwierdził mu sekretarz magistratu ze Słomnik Andrzej Przeniosło. Tam w mieszkaniu Stanisława Wyczółkowskiego poznał działacza Polskiej Partii Socjalistycznej Stanisława Borzęckiego „Tatarski”. Po trzech spotkaniach, nocą z 15 na 16 listopada 1939 r., złożył wraz z żoną przysięgę organizacyjną na rotę Polskiej Wojskowej Organizacji Rewolucyjnej na jego ręce. Używał pseudonimów „Bogdaniec”, „Leliwa”. Razem z żoną prowadził kolportaż biuletynu Polskiej Wojskowej Organizacji Rewolucyjnej „Ogniem i Mieczem” na terenie Miechowa. W listopadzie i grudniu 1939 r. przyjął do Polskiej Wojskowej Organizacji Rewolucyjnej dziewięciu mieszkańców Miechowa oraz sekretarza gminy Żarnowiec Wiktora Pieńkowskiego „Przemko”. Wraz z żoną prowadził przy ul. Racławickiej w Miechowie restaurację będącą punktem kontaktowym. Skontaktował Stanisława Borzęckiego „Tatarski” z Janem Szczepańskim „Ojciec Szymon”. 4 kwietnia 1940 r. przeszedł ze swą grupą do Tajnej Armii Polskiej – w tle był spór o napis Bóg-Ojczyzna i Honor na stronie tytułowej „Ogniem i Mieczem” (skłaniał się ku tezie, że Bóg istnieje, Stanisław Borzęcki „Tatarski” był przeciwnego zdania). Został zastępcą komendanta Tajnej Armii Polskiej majora Pawła Włoczka „Paweł”. W 1941 r. został zastępcą szefa wywiadu i kontrwywiadu Inspektoratu Miechów Związku Walki Zbrojnej. Na polecenie władz konspiracyjnych podjął służbę w Policji Kryminalnej (Kripo). Wiosną 1942 r. awansowano go na stanowisko szefa wywiadu i kontrwywiadu Inspektoratu Miechów Armii Krajowej. Otrzymał od lekarza z Instytutu Bujwida czy Weigla fiolki z proszkiem, który rozsypany na upranych koszulach kwaterujących w szkole w Miechowie żołnierzy Wehrmachtu przez zatrudnioną tam Ślązaczkę powodował liczne zachorowania żołnierzy z objawami tyfusu brzusznego, w rezultacie dowództwo niemieckie przeniosło obie stacjonujące tam kompanie do Krakowa. W marcu 1943 r. był zagrożony aresztowaniem w wyniku zdrady Bronisława Falenckiego, który załamał się w trakcie przesłuchań na gestapo. Został ostrzeżony w ostatniej chwili przez kontrwywiad Armii Krajowej. Poinformował Jana Staśko „Kaszuba”, że Szymon Dudek „Wrzos” podał w czasie przesłuchania na gestapo nazwiska Antoniego Iglewskiego „Ponar”, Wawrzyńca Kobylca „Wierny” i Wojciecha Majewskiego „Jaksa”. Informacje o tym, że Szymon Dudek sypie otrzymał od NN „Kingi", a ten od siostry szpitalnej NN „Olgi”. Zaproponował otrucie Szymona Dudka „Wrzos”. Po wojnie był aresztowany i represjonowany przez Urząd Bezpieczeństwa.
Zmarł 9 czerwca 1962 r.
Był żonaty ze Stanisławą (członkiem Polskiej Wojskowej Organizacji Rewolucyjnej i żołnierzem Armii Krajowej pseudonim „Wierna”, zamordowaną 7 kwietnia 1943 r. przez Gestapo).
Grzywacz-Świtalski Łukasz, Z walk na Podkarpaciu, Warszawa 1971, s. 38, 40, 46, 65, 72, 103; Jednaki Jan, Sprawa S. Tatarskiego, „Okruchy Wspomnień Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej Oddział Kraków” 1999 nr 29, s. 146, 147, 149; Kronika bezprawia cz.2, „Informator Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej Inspektorat Maria” 1993 nr 14, s. 7; Słownik uczestniczek walki o niepodległość Polski 1939-1945, Warszawa 1988, s. 77; Ślaski Jerzy, Noc-Solidarni, Warszawa 1986, s. 246; Ważniewski Władysław, Miechowsko-pińczowscy komuniści w konspiracji 1939 – 1943, „Najnowsze Dzieje Polski” 1967 nr 11, s. 31, 32; Ważniewski Władysław, Walki partyzanckie nad Nidą 1939 – 1945, Warszawa 1969, s. 52, 296, 297;
